دور گردون گر دو روزی بر مراد ما نگشت
دائما یکسان نباشد حال دوران غم مخور
هان مشو نومید چون واقف نه‌ای از سِرّ غیب
باشد اندر پرده بازی‌های پنهان غم مخور (حافظ)
خود را عادت داده‌ام به دیدن جنبه‌های خوب زندگی. کرونا آمده و نوروزی را تجربه می‌کنیم که اصلا فکرش را هم نمی‌کردیم. انسان‌های ژرف‌اندیش جهان، در ورای آمار روزانه‌ی تلفات و نوسانات اقتصادی، به اثراتی که کرونا برای همیشه می‌تواند در زندگی بشر ایجاد کند فکر می‌کنند.
این ویروس کوچک – اگر به‌درستی ببینیم- این قدرت را دارد که مردم جهان را بسیار متحدتر کند، بسیار یگانه‌تر، بسیار آگاه‌تر، بسیار مسئول‌تر. اکنون چقدر خوب می‌فهمیم که بیماری یک انسان غریبه در چین، می‌تواند سبب تعطیلی شب عید آرایشگران در ایران شود. بسیار بهتر می‌فهمیم که خودخواهی یک نفر در مسافرت غیرضروری از کشور الف، ممکن است منجر به قرنطینه‌شدن شهری در کشور ب شود.
این ویروس کوچک، این توان را دارد که دل‌های ما را به یکدیگر نزدیک کند. بفهمیم که اگر بیش از نیاز ماسک و ژل ضدعفونی بخریم، هموطن دیگری را محروم و در نتیجه بیمار کرده‌ایم و بیماری او، دوباره کسب و کار و امنیت و سلامتی خود ما را تهدید می‌کند.
این ویروس کوچک، غنی و فقیر، عامی و سیاستمدار نمی‌شناسد. موجودی که در برابر هشت میلیارد انسان قرن بیست و یکمی، همچون قطره‌ای است که اقیانوسی را به تلاطم انداخته … این‌ها همه برای ما درس است. دورانی بسیار خاص که پیش و پس از آن، باید متفاوت باشد. کرونا آمده که جهانی بیدار و آگاه و مسئول ایجاد کند. جهانی که آدمیان یکدیگر را به مثابه خانواده‌ای واحد ببینند و کاش سیاستمداران جهان، از این فرصت بزرگ برای ساختن جهانی انسانی‌تر بهره ببرند.
این روزها خواهد گذشت. اما بیاندیش که تا چند هفته یا چند ماه دیگر که این بحران تمام شود، من و تو قرار است چه کسانی باشیم؟ اگر هفته‌ها گذشت و فقط قالی‌های فرش را شمردی و اگر تمام این روزها و ساعت‌های عزیز را صرف چرخیدن در واتساپ و اینستاگرام و خواندن اخبار مرگ و میر یا جوک‌های کرونایی کردی، ضرر کرده‌ای.
شاید روزی نوبت من و تو برسد که با این کوچک ناخوانده دست و پنجه نرم کنیم، ولی بگذار تا آن روز امیدوار و شجاعانه زندگی کنیم، بیاموزیم، بخندیم، شاد کنیم، دست بیافشانیم و مهربانی کنیم.
قراری با خودت بگذار. یک کتاب، یک دوره آموزشی، یک مهارت جدید. چه فرصتی است که به ملاقات خودت بروی. مراقبه کنی، هدفگذاری کنی، ورزش منظم روزانه را در برنامه‌ات قرار بدهی … به این که این تعطیلی اجباری از تو چه انسان بزرگتر و قوی‌تری می‌تواند بسازد بیاندیش.
بگذار «احسن الحال» از زبان تو بگذرد، بر قلب تو بنشیند و در اعضایت حرکت ایجاد کند. اگر نوروز از جان تو بجوشد، کرونا که سهل است، شیطان هم نمی‌تواند آن را از تو بگیرد. نوروزت خجسته باد!