هر فرهنگی ویژگی‌های مثبت و منفی خود را دارد. آنچه من از فرهنگ ایران کهن بسیار می‌پسندم، ستایش شادی، زندگی و طبیعت است. گویا نبض ایرانیان با نبض طبیعت می‌زده.
شادبودن در آغاز سال نو و استقبال از بهار شاید امری طبیعی باشد، اما این‌که ایرانیان از تاریک‌ترین شب سال، فرصتی برای جشن و شادی و دید و بازدید ساختند یلدا را از نوروز متمایز می‌کند.
این‌که در اوج تاریکی و سرما، دور هم جمع شویم، بگوییم، بخوریم، بخندیم … همه جنبه‌های گوناگون و دوست‌داشتنی زندگی هستند. در دل طولانی‌ترین ساعات تاریکی، زندگی را پاس می‌داریم و به انتظار بهاری می‌نشینیم که به‌زودی خواهد رسید.
هرکجا که امید دیدی، بدان خداوند آنجا حضور دارد و یلدا نماد امیدواری است.