به گمان من یکی از درخشانترین بخشهای فیلم سینمایی مارمولک، صحنهای است که رضا مارمولک (پرویز پرستویی)، مجرم سابقهدار که در لباس روحانیت مخفی شده، برای زندانیان به منبر میرود و میگوید:
«… فکر نکنید که خداوند شما را فراموش کرده،
شاید درهای زندان به روی شما بسته باشد، اما درهای رحمت خداوند همیشه به روی شما بازه …
خوب خدا که فقط متعلق به آدمهای خوب نیست، خدا خدای آدمهای خلافکار هم هست،
و فقط خود خداست که بین بندگانش فرقی نمیگذارد،
فیالواقع خداوند اِندِ لطافت، اِندِ بخشش، اِندِ بیخیالشدن، اِندِ چشمپوشی و اِندِ رفاقت است …»
(ویدئوی این بخش در این نشانی قابل دیدن است.)
*
در ماه رمضان، همه چیز بهانه است. صاحبخانه این بهانهها را همهجا گسترانده، حتی در یک فیلم، در یک لبخند، در یک تشنگی، در یک بخشش، در یک نیایش، در یک ربنا، در یک نگاه آشنا … او البته نیازی ندارد و کریم است و کار کریم، بخشندگی بیحساب است.
در ماه رمضان، همه چیز بهانه است که دعوت صاحبخانه را بپذیریم، از در همیشهباز خانهاش وارد شویم، در آغوش همیشهباز او آرام بگیریم، سر سفرهی همیشه گستردهی او بنشینیم و از مائدههای او، فائده ببریم.