امروز به یاد خرمشهر، به ترانهی زیبای «شهیدان خدایی» گوش میکنم. ترکیبی از شعر مولانا و شور دوران جنگ و هنر برادران کامکار.
شاید جان بیتاب مولانا که میگفت «انسانم آرزوست»، در این شعر پاسخ خود را یافته و انسان را دیده است. کسی چه میداند؟ این مولاناست که این چنین، مثنوی را غزل میکند.
کجایید ای شهیدان خدایی
بلاجویان دشت کربلایی
کجایید ای سبکروحان عاشق
پرندهتر ز مرغان هوایی