آداب حضور در شبکههای اجتماعی کودکان
تصاویر و ویدئوهای فرزندان: هرچه کمتر، بهتر!
۶- علاقهی والدین به فرزند، امری طبیعی است. من هم فرزندم را بسیار دوست دارم؛ اما توجه به این نکته ضروری است که ما والدین، مالک و صاحباختیار کودکان خود نیستیم. ما تنها امانتدار هدیهای هستیم که خداوند در اختیارمان گذاشته است.
۷- بیشتر ما آنقدر آدابدان هستیم که بدون اجازه و اطلاع دوستان خود، تصاویر آنها را در معرض دید دیگران قرار نمیدهیم، همین احترام را باید برای فرزندان خود نیز قائل باشیم. شاید کودک ما دوست نداشته باشد به شکل دائم در معرض لایکهای رفقای والدین قرار بگیرد. شاید نخواهد لحظهبهلحظهی زندگیاش در معرض ضبط و ثبت آنلاین دیگران باشد. شاید نپسندد که مادرش تصویر او را در مسابقات گوناگون شرکت دهد. (هدف اغلب این مسابقات اینترنتی، سوءاستفاده از ناآگاهی مادران و بالا بردن تعداد اعضای کانال است.)
۸- جستجویی مختصر در اینترنت بکنیم. حتی یک کارشناس پیدا نخواهیم کرد که ما را تشویق به انتشار دائمی عکس فرزندان نماید. شکستهشدن حریم خصوصی کودک و خانواده، آشناشدن افراد مغرض با زندگی شخصی ما و امکان سوءاستفاده از تصاویر کودک در وب سایتهای غیراخلاقی، بخشی از پیامدهای انتشار تصاویر کودکان ماست.
۹- بهترین کار ما والدین برای کودک، کنار گذاشتن گوشی و تبلت و زیستن لحظات با اوست. اگر «گاهی» این لحظات زندگی را ثبت هم بکنیم، چه بهتر. واقعاً لزومی ندارد دیگران بدانند که کودک ما در این لحظه نشست، بلند شد، عطسه کرد، غذا روی خودش ریخت یا … این موارد شاید برای ما خاص باشد، ولی قرنهاست که بخشی عادی از زندگی همهی کودکان دنیاست. قرار نیست علاقهی زیاد ما به لایکگرفتن و بهبه و چهچه شنیدن از دیگران را کودک ما جبران کند. دهها موضوع برای نوشتن و عکاسی هست. بگذاریم کودک ما آخرین موضوع این فهرست باشد.
۱۰- اگر نمیتوانیم بر وسوسهی انتشار تصاویر کودک خود پیروز شویم یا مادربزرگ و پدربزرگ و بستگان دیگر، خواهان دیدن تصاویر روزانهی کودک هستند، یک صفحهی خصوصی اینستاگرام یا تلگرام درست کنیم که فقط بستگان درجهی اول و دوستان نزدیک امکان مشاهدهی آنها را داشته باشند.